Galanthus ‘Green Tear’ wordt beschouwd als een van de beste, virescente (groene) sneeuwklokjes die er zijn. Het werd ontdekt in 2000 in Zutphen door ontdekker Gert-Jan van der Kolk in een genaturaliseerde groep G. nivalis. De kloon zelf is waarschijnlijk van hybride oorsprong, van het type G. x valentinei, met naast G. nivalis ook G. plicatus in de genen (gedeeltelijk gevouwen of gevouwen bladeren).
De buitenste bloemblaadjes van de plant is breed en gemarkeerd met groene aderen. Rondom worden de buitenste bloemblaadjes omlijnt door een wat dikkere witte rand. De binnenste bloemdekjes zijn bijna volledig donkergroen, alleen aan de randen verschijnt een dunne witte kleur. De bladeren zijn meestal applanaat, half-rechtopstaand en blauwgroen. De plant is vrij krachtig en daardoor robuust genoeg om betrouwbaar te kunnen groeien in veel tuinen. Met het oog hierop is het niet verrassend dat de variëteit een ‘Preliminary Commendation’ heeft ontvangen van de Royal Horticultural Society. Een interessante eigenschap is dat volwassen planten af en toe bloemen kunnen vormen met 4×4 bloembladen.
Siopaos